ZBOŻA

Pszenica Triticum aestivum L., Triticum durum Desf. i inne uprawne odmiany pszenicy. Ziarno pszenicy jest najcenniejszym zbożem paszowym o wysokiej zawartości białka i wysokiej koncentracji energii związanej z wysoką zawartością skrobi w suchej masie ziarna. Ziarno pszenicy jest paszą łatwostrawną, przeznaczoną do stosowania u wszystkich zwierząt. Jednakże ze względu na niską zawartość włókna surowego pasza ta jest preferowana dla trzody chlewnej i drobiu. Należy jednak pamiętać, że pszenica zawiera w swoim składzie substancje antyżywieniowe takie jak pentozany i ß-glukany, które zwiększają lepkość i wilgotność odchodów. Przy dużym udziale pszenicy w dawce pokarmowej hodowca powinien pamiętać o uzupełnieniu w mieszankach paszowych preparatów enzymatycznych ograniczających niekorzystne efekty związane z obecnością substancji antyżywieniowych

Żyto Secale cereale L. Ziarno żyta podobnie jak pszenica zawiera mało włókna, tłuszczu oraz dużą iość węglowodanów. Tym co odróżnia je od pszenicy jest fakt, że ziarno żyta ma niższą zawartość białka ogólnego, które również charakteryzuje się niższą strawnością. Mimo, że może być stosowane u wszystkich zwierzat należy pamiętać o ograniczeniach w jego stosowaniu. Najczęściej stosowane u trzody chlewnej (ograniczenia dla loch i prosiąt). Stosowanie żyta wiąże się z koniecznoscią stosowania preparatów enzymatcznych. W porównaniu z pszenicą i pszenżytem posiada największy poziom pentozanów i ß-glukanów, a to oznacza koniecznosć stosowania preparatów enzymatycznych, szczególnie u młodych ptaków. Największą tolerancję dla żyta wśród drobiu wykazują się kury nioski.

Pszenżyto Triticum × Secale cereale L.  Ziarno pszenżyta jest krzyżówką pszenicy i żyta. Jest to zboże, które może częściowo zastępować pszenicę w mieszankch paszowych dla trzody i drobiu. Skład pokarmowy pszenżyta jest zbiżony do składu pszenicy. Stosuje się w żywieniu brojlerów na poziomie 20%, a u kur niosek nawet do 40% dawki. Należy, podobnie jak w przypadku pszenicy pamiętać o właściwościach antyodżywczych tej paszy. Stosujac ją, należy mieszanki paszowe uzupełniać preparatmi enzymatycznymi zawierającycmi ksylanazę i ß-glukanazę. Stosując pszenżyto należy również pamiętać o możliwości porażenia go sporyszem, co często obserwuje się w przypadku żyta. Stąd też pszenżyto należy stosować ostrożniej niż pszenicę, szczególnie u młodych zwierząt.

Jęczmień Hordeum sativum, Hordeum vulgare L. Ziarno jęczmienia stosuje się w żywieniu wszystkich gatunków zwierząt. Jest cenną paszą w tuczu świń i żywieniu drobiu, choć zawiera wysoki poziom włókna surowego i ß-glukanów. Podobnie jak w przypadku innych zbóż, jęczmień wymaga zastosowania prepartów enzymatycznych.

Owies Avena sativa L. Ziarno owsa zawiera w porównaniu z innymi zbożami dużą ilość włókna, względnie wysoki poziom tłuszczu oraz niezłej jakości białko. Zboże to stosuje się u wszystkich gatunków zwierząt przy jednoczesnym zastosowaniu dodatku preparatów enzymatycznych.

Kukurydza Zea mays L. ssp. mays. Ziarno kukurydzy zawiera małą ilość włókna, białka o względnie niskiej jakości pod względem zawartości aminokwasów, natomiast zawiera wysoką zawartość węglowodanów. Zaletą ziarna kukurydzy jest fakt, że nie zawiera substancji antyodżywczych. Jest paszą smaczną, stosowaną u drobiu, u tuczników. Nie może stanowić jedynego zboża w mieszankach paszowych. Należy też pamiętać o fakcie, że uprawy kukrydzy są podatne na porażenia grzybami wytwarzającymi aflatoksyny i zearalenon - mikotoksyny obniżające produkcyjność zwierząt. Warto w tym przypadku wprowadzić profilaktykę mikotoksyn. 

OTRĘBY

W żywieniu wykorzystuje się najczęściej otręby pszenne, żytnie, pszenżytnie, nieco rzadziej jęczmienne, owsiane a nawet kukurydziane. Wspólną cechą tych materiałów paszowych jest fakt, iż są uzyskiwane podczas wytwarzania mąki, kasz, grysików. Zawierają głównie fragmenty łuski zewnętrznej i cząstki ziarna, z których usunięto większą część bielma. Stosowane w celu zbilansowania włókna pokarmowego w dziennej dawce pokarmowej zwierząt.

PASZE BIAŁKOWE

Śruta sojowa jest smaczną, bardzo bogatą w białko paszą. Zawiera go od 42 do nawet 47% i jest ono doskonałej jakości. Śruta sojowa zawiera dużą ilość lizyny, nieco mniej metioniny i cystyny. Doskonała pasza biakowa dla zwierząt monogastrycznych. Należy jednak pamiętać o uzupełnianiu lizyny dla młodych rosnących świń, natomiast u brojlerów o metioninę.

Śruta rzepakowa jest podobnie jak śruta sojowa paszą wysokobiałkową. Jednakże zawartość białka jest niższa i średnio kształtuje się na poziomie 35%. Ma w swoim składzie substancje antyodżywcze, stąd nie należy podawać śruty rzepakowej i innych pasz rzepakowych jako jedynego źródła białka w diecie. 

Mączka rybna jest jedną z najbogatszych w białko pasz. Zawartość białka dochodzić może nawet do 70%, a jego strawność do 90%. Nie zaleca się przekraczać 10 % udziału mączki rybnej w paszy dla drobiu i trzody. Nie wszkazane jest również stosowanie tej paszy dla niosek towarowych oraz tuczników i brojlerów w końcowej fazie tuczu ze względu na niekorzystny wpływ na walory smakowe uzyskiwanych produktów.

TŁUSZCZE

Olej sojowy, rzepakowy, słonecznikowy są olejami o wysokiej koncentracji cennych wielonienasyconych kwasów tłuszczowych, niezbędnych do prawidłowego rozwoju zwierząt i łatwodostępnej energii do przemian metabolicznych. Stosowane do natłuszczania mieszanek paszowych i bilansowania energii w dawce pokarmowej.  
Olej rybny uzyskiwany z przemysłu rybnego z różnych gatunków ryb morskich. Podobnie jak w przypadku olei roślinnych jest cennym źródłem energii, zawiera niezbędne nienasycone kasy tuszczowe w tym Omega-3 i Omega-6. Stosowany w mieszankach paszowych poprawia znacząco smakowitość paszy i wpływa na zwiększenie jej pobrania.

PASZE MINERALNE

kreda pastewna
fosforany